2014, Κωστῆ Γ. Δρυγιανάκη – Κων/νου Χαριλ. Καραγκούνη, Ὕμνοι τοῦ Πάθους καὶ τῆς Ἀνάστασης ἀπὸ ναοὺς τῆς Ἀνατολικῆς Θεσσαλίας. Ἐπιτόπιες ἠχογραφήσεις τοῦ Κωστῆ Δρυγιανάκη, 1991 – 2002. Βιβλίο καὶ διπλὸς Δίσκος Ἀκτίνας (2 CD)

Ψαλμωδία,Ψαλτικὴ Τέχνη

καὶ Μουσικολογία τῆς Ψαλτικῆς Τέχνης

Ὅ,τι ἀγαπᾶς τὸ μοιράζεσαι, καὶ τὸ προσφέρεις σὲ ὅλους ποὺ΄ἀγαπᾶς, καὶ φθάνει σὲ ὅλους, καὶ φτάνει γιὰ ὅλους, καὶ περισσεύει, καὶ δὲ μένει κανεὶς ἄγευστος τῆς προσφορᾶς, παρεκτὸς καὶ ὁ ἴδιος τὸ ἐπιλέξει, ν’ ἀρνηθεῖ τὴν ἀγάπη, προτιμώντας τὴν τραγικὴ μοναξιά του.

Εὐδόκησε καὶ ὁ Πανάγαθος Τριαδικὸς Θεός, ἡ ὄντως Ἀγάπη, νὰ μοιραστεῖ τὸ ἀγαπητικὸ ἀπόλυτο -τὸ οὐσιωδῶς ἀκατάληπτο καὶ ἀνθρωπίνως ἀνέκφραστο- μὲ τὰ πλάσματά Του, τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ τοὺς προσέφερε τὴν Ἁγία Ἐκκλησία Του, ὡς Κιβωτὸ Ἀγάπης, ὅπου ἡ ὄντως Ἀγάπη φθάνει σὲ ὅλους, καὶ φτάνει γιὰ ὅλους, καὶ περισσεύει, καὶ δὲ μένει κανεὶς ἄγευστος τῆς προσφορᾶς, παρεκτὸς καὶ ὁ ἴδιος τὸ ἐπιλέξει, ν’ ἀρνηθεῖ τὴν Ἀγάπη, προτιμώντας τὴν τραγικὴ μοναξιά του.

Τὸ «ὑπέρ-λογον» τῆς Ἀγάπης τοῦ Πανάγιου Τριαδικοῦ Θεοῦ φανερώνεται στοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ δύο κυρίως τρόπους – κι ἔπειτα, βεβαίως, ἀπὸ ἄπειρους ἄλλους· πρώτα, ἀπὸ τὸ νὰ μὴ διστάσει νὰ βάλει τὴν Ἐκκλησία Του στὴν περιπέτεια τῆς ἱστορίας, προκειμένου νὰ ἁπλωθεῖ μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία τὸ Σχέδιο τῆς Σωτηριώδους Οἰκονομίας Του καί, κατόπιν, ἀπὸ τὸ νὰ προσφέρει Αὐτὸν τὸν Λόγο Του στὴν Ἐκκλησία, ἐνανθρωπήσαντα, σταυρωθέντα, «οὐσιωθέντα τὸ ἀνθρώπινον», ἀναστάντα καὶ ἀναληφθέντα, ὅλα γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ πεσόντος Ἀδάμ.

Ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Πατρός, ὡς «μόνος εἰδὼς τῆς τῶν βροτῶν οὐσίας τὴν ἀσθένειαν», κατὰ τὸν ἱερὸ ὑμνωδό, ἀνέχθηκε καὶ εὐλόγησε στὴν Ἐκκλησία Του τὴν ἱερὰ Ψαλμωδία, μετέχοντας καὶ ὁ Ἴδιος σὲ αὐτὴν κατὰ τὴν ἐπίγειο «διαγωγή» Του, ὁ δὲ Παράκλητος, τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, «τὸ ἐκ τῆς μελωδίας τερπνὸν τοῖς δόγμασιν ἐγκατέμιξεν», κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο, προσφέροντας τὴν ἱερὰ Ψαλμωδία ὡς ψυχαγωγὸ κατὰ τὴν θεία Λατρεία, ἀλλὰ καὶ ὡς βακτηρία γιὰ τὴν ἀνθρώπινη παραλυσία στὴν πορεία τῆς ζωῆς, ἕνα ἀποκούμπι γιὰ κάθε στιγμή˙ στὴ λύπη, στὴ θλίψη, στὸ φόβο, στὴν ἀγωνία, στὴ μοναξιά, στὴν ἀσθένεια, στὴν ἀδυναμία, ἀλλὰ καὶ στὴν ἄνεση, στὴ χαρά, στὴν κατάνυξη, στὴ νήψη, στὴν προσευχή, σὲ κάθε στιγμὴ αἴσθησης εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Κύριο.